Antoni Rewera (ur. 6 stycznia 1869 we wsi Samborzec - powiat sandomierski, zm. 1 października 1942 w obozie koncentracyjnym w Dachau) – polski duchowny katolicki, prałat, błogosławiony Kościoła katolickiego, męczennik.

Syn Wawrzyńca i Rozalii z domu Sapielak. W Sandomierzu ukończył szkołę średnią, a następnie, 1 czerwca 1884 wstąpił tam do Wyższego Seminarium Duchownego w Sandomierzu. Tytuł magistra teologii uzyskał 18 czerwca 1893 w Akademii Duchownej w Petersburgu.

Po otrzymaniu święceń kapłańskich (2 lipca 1893) pracował jako profesor, wychowawca i wicedyrektor w Seminarium Duchownym w Sandomierzu, następnie jako duszpasterz, proboszcz parafii pw. św. Józefa w Sandomierzu. Pełnił obowiązki archidiakona, prałata domowego papieża Benedykta XV, dyrektora (w Sandomierzu) i delegata do rady głównej III Zakonu św. Franciszka, kanonika honorowego, następnie gremialnego, prałata honorowego i w końcu dziekana Kapituły Katedralnej. Pozostały o nim wspomnienia jako o kapłanie wielkiej wiary, dobroci i gorliwości duszpasterskiej. Był też wielkim społecznikiem. Jego umiłowanie cnót św. Franciszka z Asyżu zaowocowało założeniem Zgromadzenia Córek św. Franciszka Serafickiego.

16 marca 1942 został aresztowany przez gestapo. W czasie przesłuchań przyznał się do czytania podziemnej prasy. "Przecież nie mogłem kłamać" - wyjaśnił współwięźniom. Ponieważ nie chciał wydać od kogo dostawał nielegalne gazety (nawet za cenę zwolnienia z aresztu) - został skierowany do hitlerowskiego obozu koncentracyjnego Auschwitz-Birkenau, a następnie Dachau. Tam po doświadczeniu wielu nieludzkich cierpień i upokorzeń, które znosił w duchu wiary i pokory - zmarł z wycieńczenia dnia 1 października 1942 roku.

Beatyfikowany 13 czerwca 1999 r. w Warszawie przez papieża Jana Pawła II, należy do grona 108 polskich męczenników z czasów II wojny światowej.

^{Źródło: www.wikipedia.org}