Kościół murowany wzniesiony został ok. połowy XIII w. przez dziedzica Pawła Samborzeckiego. Wspomina o nim już dokument Leszka księcia krakowskiego z 1284 r. Długosz mówi o kościele samborzeckim jako starożytnym, Trójcy Świętej poświęconym. Od 1607 r. do 1717 r. należał do Jezuitów sandomierskich. Zrujnowany w czasie wojen szwedzkich, odbudowany został i powiększony w latach 1688-91 staraniem proboszcza ks. Stanisława Umińskiego, kanonika sandomierskiego, przez dodanie nawy wraz z przekształceniem dawnego prezbiterium. Uroczyście poświęcony w 1728 r. Odnawiany w końcu XIX wieku z dobudowaniem od południa nowej zakrystii i kruchty. Ostatnio restaurowany w 1972 r. Kościół ma wiele cech baroku z pozostałościami romańskimi. Orientowany. Murowany z kamienia i cegły, otynkowany, dach pokryty blachą. Od 1717 r. prawa kolatorskie za zgodą i zrzeczeniem się Jezuitów przeszły na kolegiatę sandomierską, której kościół w Samborcu stał się filią, a parafia inkorporowana była do uposażenia kolegiaty a potem katedry sandomierskiej. W 1865 r. bp Juszyński ustanowił w Samborcu samodzielne probostwo. W ostatnim stuleciu w historię kościoła i parafii wpisali się trwale ks. Kajetan Kwitek kanonik kapituły kalisko-kujawskiej (był proboszczem blisko 50 lat; 1873-1922) i ks. kan. Józef Kuraś (1946-1959), który podźwignął kościół i budynki parafialne ze zniszczeń wojennych. Parafia posiada akta parafialne od 1742 r.